درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند

سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند

دیدی که سخت نیست...
    تنها بدون من...!؟
     دیدی صبح می شود...

شب ها بدون من...

این نبض زندگی٬

بی وقفه می زند...

فرقی نمی کند٬با من ... بدون من!

دیروز گر چه سخت،

امروز هم گذشت..!

طوری نمی شود...

فردا ... بدون من!

از فکر من بگذر

 خیالت تخت باشد

"من" می تواند بی تو هم خوشبخت باشد

این من که با هر ضربه ای از پا در آمد

تصمیم دارد بعد از این سر سخت باشد

تصمیم دارد با خودش با کم بسازد

تصمیم دارد هم بسوزد هم بسازد

هرچند دشوار است باید پابگیرم

تا انتقامم را ازاین دنیا بگیرم

من خسته ام دیوانه ام آزارکافی ست

راهی ندارم پیش رو دیوار کافی ست

جز دردها سهمم نبود از با تو بودن

لطفا برو دست از سرم بردار کافی ست

لج می کند جسمت بگوید زنده هستی

وقتی برایم مرده ای انکارکافی ست

من نه عاشق هستم

ونه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من خودم هستم و تنهایی یک حس غریب

که به صد عشق و هوس می ارزد

من خودم هستم و یک دنیا ذکر

که درونم لبریز

شده از شعر حقیقت جویی

من خودم هستم و هم زیبایم

من خودم هستم و پا بر جایم

من دلم می خواهد

ساعتی غرق درونم باشم

عاری از عاطفه ها

تهی از موج سراب

دورتر از رفقا

خالی از هرچه فِراق

من نه عاشق هستم

نه حزین ِ غم ِ تنهایی ها

من نه عاشق هستم

ونه محتاج نوازش یا مهر

من دلم تنگ خودم گشته و بس

مَنِشینید کنارم

پیِ دلجویی و خوش گفتاری

که دلم از سخنان غم و شادی پر شد

من نه عاشق هستم

ونه محتاج ِ عشق

من خودم هستم و مِی

با دلم هستم و هم سازیِ نِی

مستی ام را نپرانید به یک جمله....«هی!»

باید فراموشت کنم چندیست تمرین می کنم

من می توانم می شود ارام تلقین می کنم

با عکس های دیگری تا صبح صحبت می کنم

با ان اتاق خویش را بیهوده تزیین می کنم

سخت است اما می شود در نقش یک عاقل روم

شب نه دعایت می کنم نه صبح نفرین می کنم

حالم نه اصلا خوب نیست تا بعد بهتر می شود

فکری برای این دل تنهای غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای و برنمی گردی همین

خود را برای درک این صد بار تحسین می کنم

از جنب و جوش افتاده ام دیگر نمی گویم به خود

وقتی عروسی می کند،آن می کنم این می کنم

این درد زرد بی کسی بر شانه جا خوش کرده است

از روی عادت دوستی با بار سنگین می کنم

هرچه دعا کردم نشد شاید کسی امین نگفت

حالا تقاضای دلی سرشار از امین میکنم

یا می برم،یا باز هم نقش شکستی تلخ را

در خاطرات سرخ خود با رنج آذین می کنم

حالا نه تو مال منی،نه خواستی سهمت بشم

این مشکل من بود و هست در عشق گلچین می کنم

کم کم ز یادم می روی این روزگار و رسم اوست

این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین می کنم

 .. و مرا

آنقدر آزردی ..

که خودم کوچ کنم از شهرت ..

بکنم دل ز دل چون سنگت ..

تو خیالت راحت ..

می روم از قلبت ..

میشوم دورترین خاطره در شب هایت

تو به من می خندی ..

و به خود می گویی:

باز می آید و می سوزد از این عشق

ولی ..

بر نمی گردم نه!

می روم آنجایی

که دلی بهر دلی تب دارد ..

عشق زیباست و حرمت دارد ..

تو بمان ..

دلت ارزانی هر کس که دلش مثل دلت

سرد و بی روح شده است ..

سخت بیمار شده است ..

تو بمان در شهرت

مگسی را کشتم

مگسی را کشتم

نه به این جرم که حیوان پلیدی است، بد است

و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من می چرخید،

به خیالش قندم

یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به این حد گندم!!!

ای دو صد نور به قبرش بارد؛

مگس خوبی بود...

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد،

مگسی را کشتم ...!

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دوراندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درد آشنا بیگانه است

آرزودارم تو هم عاشق شوی

آرزودارم بفهمی درد را

تلخی برخوردهای سرد را

میرسد روزی که بی من سر کنی

میرسد روزی که مرگ عشق را باور کنی